Het is gelukt, mijn roef word deze week bewoont door Martin de jong, zijn zoontje Luca en de hond Hessel. Erg onwennig om je huis en je hele hebben en houden uit handen te geven.
Tot overmaat van ramp woei het ook nogal en was ik in tweestrijd met mezelf, van de ene kant blij dat ik niet in die regen en wind buiten hoef te staan en aan de andere kant wilde ik graag mee om zeker te zijn dat alles goed gaat. Maar de Wilhelmina vaart al 115 jaar en ik ben dus niet de enige schipper die op de oude dame gevaren heeft, maar ik voel me er wel voor verantwoordelijk, misschien juist wel door mijn voorgangers. Soms denk ik wel eens wat zouden de eerste schippers zo'n 100 jaar geleden er nu van vinden? Ze zijn vast trots dat hun schip er nog steeds is, maar wat een rare lading, mensen die betalen om de zeilen te mogen hijsen en dan ook nog een vrouwelijke schipper. ben toch wel benieuwd hoe ze zouden reageren op al die rarigheid. Hun vrouwen zijn vast heel tevreden, in de geschiedenis word hun rol aan boord denk ik veel te weinig belicht.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten