beringzee

Avonturen waren er al genoeg in het kersverse nieuwe jaar. Nieuwjaarsdag met een hemels zonnetje naar Vlieland gezeild, daar in de luwte van de duinen, leek het wel voorjaar. De kinderen bij ons aan boord waren heerlijk aan het graven en spelen op het strand, bijna niet te geloven dat het 1 januari was.
De terugweg naar Harlingen was weer gewoon winterweer, gelukkig helemaal bezeild en als klap op de vuurpijl, kregen we bij het strijken van de zeilen een aardige sneeuwbui over ons heen.
Dit was volgens de meteorologen het begin van een heus koudefront met temperaturen van -10 tot -15. Dat betekend ook ijs en dat is niet handig als je 8 januari met een schip naar Groningen wil. Aangezien er op het Wad nog geen ijs ligt en het nachttij aardig hoog is, hadden Roel en ik besloten om zaterdagavond gelijk weer te vetrekken naar Lauwersoog.
Alles verliep volgens plan, maar met de opgestoken oostenwind werd het tij 20 cm lager. Dat was ook nog wel te doen, alleen werd het uiteindelijk 35 cm lager. Een half uur voor hoog waren we nog aan het ...... op het Kimstergat. Er zat maar 1 ding op, en dat was teruggaan en de noordelijke route nemen via Terschelling. Precies hoog water waren we weer terug voor Harlingen. Na 3 uur in de kou te hebben gewerkt, konden we weer van voor af aan beginnen.
Roel nam het eerste stuk voor zijn rekening, zodat ik een uurtje met Boomer op de bank in een slaapzak kon bijkomen. Daarna was het mijn beurt en binnen 10 minuten was ik al tot op het bot verkleumd. Ter hoogte van de Slenk, nog even gecheckt bij elkaar of we echt wel door zouden gaan naar het wantij van Terschelling en niet de veilige warme haven zouden aanlopen. 1 Mijl voorbij de Slenk, roept de Brandaris ons aan, met de vraag of we echt niet naar de haven komen, omdat we anders een mijl eerder de afslag hadden moeten nemen. Ik werd er helemaal warm en blij van, dat er zo goed op ons gepast werd.
Om half vier, kon eindelijk het anker erin bij het wantij. Roel wilde rustig slapen en liet de ankerketting op de juiste lengte te water, om er geen zorgen over te hebben. Het feestje begon, toen de wind in de loop van de nacht aanwakkerde en wij dwars op stroom en wind kwamen te liggen. Dat leverde een onrustig gebonk op, waardoor het niet lekker slapen was. Maar wat veel erger was, de ankerketting stak onder het schip. Om de ketting op te draaien, moest het schip met de motor achteruit. Om de beurt liepen Roel of ik naar achteren over een ijzig glibberdek om dat te doen, om daarna met z’n tweeën weer een paar meter ketting binnen te halen. Al met al duurde het bijna een uur voor het anker er uit was, en waren wij helemaal kapot.
Later kwamen we er achter dat we allebeide de zelfde gedachten hadden tijdens het draaien, “zullen we de KNMR bellen ? en een paar stoere kerels vragen om te komen helpen? “. De rest van de reis naar Ameland leek daarna wel een makkie, ondanks de kou en sneeuwbuien. Alleen hoefden we daarna niet meer te discussiëren met elkaar of we op Ameland het tij zouden afwachten of alvast door zouden gaan naar het wantij. 3 x raden waar we nu liggen.
Om 20.00 gaan we weer verder.