Lauwersoog is dus prachtig gelukt vannacht, met Ted en Gerdi voorop met de schijnwerper, Frans aan het roer en ik bij de computer en Jan onze opstapper voor de koffie. Pas om 4 uur lagen we in bed voor een welverdiende nachtrust.
Vanmorgen kwam Sicco hout brengen voor de kachel en nam gelijk ook weer 2 mensen mee terug naar Leeuwarden, waaronder Frans, samen hadden we de kaart nog even doorgenomen en we verwachten eigenlijk maar 2 van de 3 wantijen te halen. Toen we bij de derde aankwamen, liepen we inderdaad vast en stonden op het punt om er het bijltje er bij neer te gooien, alleen had Luiwe s'morgens de bijl aan gort geslagen, dus lukte dat niet. Zowaar het Rawadje besloot ons toch nog uit te spugen en met een hoop blubber glibberden we naar de Eems.
Na een toch wel lange dag, besloten we om in de Eemshaven af te meren langszij wat vissers, en nu na een heerlijke maaltijd van Jan gaan we een volledige nacht in ons bed slapen.
Poeh, ik heb in tijden niet zo hard gewerkt, en dan ook nog spannend een nieuwe haven binnenlopen in het donker. Ik heb 12 jaar in deze buurt rondgevaren, maar was nog nooit in de Eemshaven geweest, kan ook niet zeggen dat het een aanrader is, nat , koud en verlaten, maar het oude Duitse Wad lonkt wel met heel veel herinneringen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Dat klinkt als een vermoeiende, koude, maar wel bijzondere tocht over een waarschijnlijk leeg Wad... Succes met de verdere tocht naar Groningen (misschien wat ijzers onder de boot, zodat je over het ijs kunt???)
Groetjes,
Erica
Wilhelmina, bedankt!
.
Vrijdagmiddag half vijf stapte ik aan boord van de Wilhelmina. We voeren direct uit, om nog zoveel mogelijk daglicht mee te pakken op onze tocht naar Lauwers. Voor een onervaren wadganger als ondergetekende werd het een bijzondere wad-doop. Om te beginnen een mooie zonsondergang, daarna de langzaam toenemende duisternis. Toen het helemaal donker was en de vaargeul steeds smaller en grilliger werd, nam Gerdi een met spotlight plaats naast de boegspriet om de tonnen op te sporen. En zo zocht de Wilhelmina haar kronkelende spoor over het wad, voorzichtig manoeuvrerend van ton naar ton. Tot we, even voor vieren, moe, tot op het bot verkleumd, maar voldaan de haven binnenliepen. Een borrel, een gebakken ei met spek en dan naar bed. De volgende dag kreeg schipper Harriët het geluk dat ze de nacht ervoor met hard werken verdiend had: we haalden alle wantijen (hoewel sommige mossels blijvend hoofdpijn zullen hebben) en bereikten Eemshaven. En ik twijfel er niet aan of Gerdi, Ted, Kim en Harriët hebben gistermiddag Groningen gehaald. Ik werd in Delfzijl van "opstapper" tot "afstapper" gedegradeerd.
Bedankt voor een bitter koude maar hartverwarmende ervaring!
Jan
Een reactie posten