hospice

Gisteren hebben we weer eens aan een maten ruil gedaan. Mick ging met de Pelikaan naar Texel en Kim kwam bij de Wilhelmina aan boord voor een bijzondere dagtocht.
Anderhalf jaar geleden had ik de vrijwilligers van het Harlinger hospice een belangeloze dagtocht beloofd. De vrijwilligers daar doen geweldig werk voor mensen in de laatste fase van hun leven, zoals dat zo mooi heet. Rob heeft er dan ook ondanks alles een mooie tijd gehad met heel veel liefde en warmte.
Gisteren was het dus zo ver, de meeste kenden de Wilhelmina alleen maar uit de verhalen van Rob en mij, en een enkeling had al eens aan boord gekeken. Nu konden ze het eens echt meemaken hoe dat nu gaat op zo’n zeilschip.
Nadat er een indrukwekkende hoeveelheid eten aan boord was gebracht en alles was gestouwd, voeren we uit, het Wad op. Iedereen die kon hielp mee om de zeilen te hijsen en genietend van dit alles zeilden we naar de Richel. Daar ankerden we eventjes om te lunchen en het uitzicht op de eilanden te bewonderen. (eindelijk ook eens een droge dag)
De tijd vloog om, er was eigenlijk niet eens tijd om met iedereen bij te praten, maar wat heerlijk om al die vertrouwde gezichten weer te zien.
Toch bleef het dubbele gevoel, want ondanks alles was het zwaar en moeilijk om daar te zijn in die periode destijds. Tegen zessen vertrok iedereen tevreden naar huis en bleven Roel, die mee was als schipper, Kim en ik, moe maar voldaan achter.