engelsmanplaat

Via Terschelling en Ameland, zijn we nu op Engelsmanplaat. Op Terschelling kwamen we natuurlijk de Wilhelmina tegen, we zagen haar in de verte al zeilen, en dat was toch wel een aparte ervaring. Net zo als het erg vreemd was om bij je zelf op visite te gaan, we kregen netjes koffie van Ted en ik zocht de koekjes op. Mocht zelfs op mijn eigen bank zitten en nadat ik een extra truitje uit de kast had gehaald, namen we weer hartelijk afscheid.
En nu is het dan zover, vanmiddag zijn we op Engelsmanplaat aangekomen en wachten tot het water weg is, zodat we de plaat op kunnen lopen. Het wordt de laatste rustplaats van Rob, zoals hij dat graag wilde, precies een jaar na dato. Hij heeft hier zoveel gevaren, en was ook zo vergroeid met het gebied. Veel herinneringen uit onze Oostwad tijd komen bij mij boven en gelukkig bied Roel een luisterend oor. Vreemde combi reis, voor de 1 zijn eerste reis naar het Oostwad en voor de ander zijn laatste reis.
Het was altijd al een bijzonder gebied, maar nu is het onlosmakelijk verbonden met Rob.
Stukje bij beetje neem ik afscheid van hem, en tegelijkertijd zal hij nooit ver weg zijn.