doorhalen

Vroeger betekende een weekendje doorhalen, gezellig tot in de late uurtjes naar de kroeg. Tegenwoordig betekent het dat we het hele weekend doorwerken aan het schip. Wat wel het zelfde is gebleven, is dat je op maandagochtend overal spierpijn hebt en je brak voelt.
Bijna het hele weekend aan het ratelen en verven geweest, de romp zit dan wel in de 2 componenten, maar er blijft aan dek nog genoeg werk over.
Leuk was het om eindelijk ook op de elektrische rolsteiger te staan en hem zelf te bedienen, na een wat schokkerig begin, kreeg ik hem keurig de hoekjes om, nergens meer bukken of in rare houdingen staan, gewoon op de knopjes drukken en je zoeft overal bij langs. De spierpijn heb ik overgehouden van het kruipen in het gangboord met de naaldhamer.
Morgen gaan we het water weer in, zodat de verf wat langer kan uitharden. We gaan gelijk door naar Leeuwarden, precies op tijd voor het feestje van Marjon, het weekend begint voor mij dus op dinsdag.

hydrojetten

Sinds maandag liggen we weer droog op de werf in Franeker. In december waren we er ook al, maar door het ijs hadden we besloten geen verf op het schip te doen. Dat was maar goed ook, de neus van de Wilhelmina was helemaal kaal gevaren.
Vanaf gisteren, is er een bedrijf bezig om de hele romp tot aan het berghout kaal te spuiten met een hydrojet van 2800 bar. Alle verf, roest en oude teer wordt er afgespoten, een ongelofelijke herrie, waardoor wij zelf niet goed buiten kunnen werken.
Maar het wordt wel prachtig schoon en glad, vanaf morgen gaan ze er een 2 componenten verf opspuiten en hoeven wij alleen maar het berghout en boeisel af te maken. Tot maandag hebben we de tijd.
De eerste de beste gast die straks aan boord komt en niet over de reling naar beneden kijkt en oeh en ah roept kan gelijk weer vertrekken. Ben er van overtuigt dat de Wilhelmina sinds de oplevering in 1893 er nog nooit zo mooi uit heeft gezien.
Roel zag maandag het onderwaterschip voor het eerst en was vol bewondering voor de lijn van het schip en is er nu van overtuigt dat de Wilhelmina nog veel harder kan zeilen

rust

Voor het eerst in 10 dagen, heb ik rust, het zonnetje schijnt en ik lig bij mijn favoriete werf in Franeker.
Vanmorgen heb ik nog een ontbijtje gemaakt voor 14 mensen en de rest van de dag neem ik vrij.
Sinds het brandje, ben ik samen met Henk en Roel alleen maar aan het slepen, schuiven en schoonmaken geweest. Elke dag om half 8 stond de schoonmaakploeg voor de deur, met steigers, hogedrukreiniger en dies meer zij.
Donderdag is alles gewit, het plafond en de wanden zijn nog nooit zo wit geweest. Maar voor het zover was, hebben we niets anders gedaan dan alle spullen, ook de hele zware van hot naar haar verplaatsen.
Er zijn spieren in mijn lijf, waarvan ik het bestaan niet eens wist. Elke avond na het eten, vielen we gewoon om.
Daarom is het nu driedubbel genieten dit weekend, zon, rust, zon en nog meer rust.

roet

Een hele week, heerlijk in mijn eentje aan het klussen geweest in de werkplaats, het nieuwe stuurwiel ligt eindelijk in een lijnoliebad.
Jammer genoeg kwam daar maandagochtend een ruw einde aan, omdat een stalen emmer met poetslappen in de brand vloog. Het vuur kwam zo hoog, dat een meter verderop het haardhout in de brand kwam. En dat natuurlijk midden in de nacht, gelukkig belde een toevallige passant de brandweer en was het brandje snel geblust.
Alleen door de rookontwikkeling was alles in de grote werkplaats bedekt met een laagje roet, de kleine werkplaats en het magazijn bleven gelukkig schoon.
Na 3 slapeloze nachten, kregen we gelukkig goed nieuws van de gemeente, (deze is eigenaar van het pand) er komt een heus schoonmaakbedrijf om alle wanden en het plafond schoon te maken en witten.
De spullen moeten we helaas zelf schoonmaken, maar dat is tenminste nog te overzien.

schaal

Razendsnel gaan de dagen voorbij, nadat me een tijd lang heb laten opjagen door vadertje tijd, doe ik het nu wat kalmer aan. Rustig het ene klusje na de andere afmaken. De rode lijn is alleen de trap, daar probeer ik iedere dag een stukje van af te krabben.
Een aantal jaren geleden is daar iemand aan het lassen geweest zonder de trap af te dekken, waardoor er heel veel kleine brandgaatjes ingebrand waren, daar boven op heeft 2 jaar geleden iemand de trap met een te hete verfbrander mishandeld.
Elke keer als ik naar de trap keek, kon ik wel huilen.
Toen we de Wilhelmina 7 jaar geleden kochten zat er een lelijke smalle trap in, die hebben we de eerste winter er uit gehaald en door een timmerman een nieuwe van eikenhout laten maken. Het zag er prachtig uit en deze zomer gaat hij er ook weer prachtig uit zien, de trap is toch echt het visitekaartje als je binnen komt. Maar wat een werk pffft, over anderhalve week moet hij klaar zijn, dan komt er een clubje vrienden eten in het dagverblijf.
Een veel leuker werkje was het om de nieuwe fruitschaal aan te passen voor een leven aan boord van een zeilschip.
Vorig jaar vond ik een hele grote massief houten schaal, groot en zwaar, maar erg mooi, nu gaat de Wilhelmina nooit zo erg scheef tijdens het zeilen, maar het zal toch maar gebeuren dat dat zware ding van de bar of tafel glijd, daar hou je minimaal een gebroken teen aan over.
Op de bar heb ik nu een draaibaar plateautje bevestigd en onder op de schaal een rond deel uitgefreesd, het past precies in elkaar, waardoor de schaal op een mooie plaats staat en er niet vanzelf afvallen kan.
Het zijn dat soort klusjes, die het klussen leuk maakt.