Het leven kabbelt aangenaam voort, genieten van de zomer en met oude vrienden naar Vlieland. Vrienden die mij vrijdagavond eerst niet konden vinden, omdat ze de Wilhelmina niet hadden herkent, dat vond ik toch wel erg grappig.
En dan ook nog de spiksplinternieuwe fok demonstreren, heerlijk. De fok is prachtig en eindelijk kunnen de geleende fokken terug naar hun eigenaren, dat ruimt ook heerlijk op.
De wind is natuurlijk de grote afwezige de laatste dagen, maar daar maalt voorlopig niemand om, daar is het veel te zonnig voor. We bouwen zelfs zonneafdakjes van het waterzeil (wind is er toch niet) en heb zelfs een strooien hoed aangeschaft.
Na de barre winter en het erg koude voorjaar wil dan ook niemand klagen over de warmte. Ben eigenlijk wel benieuwt hoelang we dat volhouden.
maandag 28 juni 2010
donderdag 24 juni 2010
plaatje
Een paar dagen in Harlingen en lekker wat klusjes afgemaakt en bijgewerkt. Heerlijk om te merken dat het nieuwe verfplan werkt. Gisteravond heb ik een tijdje op de wal gestaan en tevreden naar de Wilhelmina staan kijken. Werk is er natuurlijk genoeg, maar dat wat gedaan is ziet er beter uit als andere jaren.
Vind het soms nog wel moeilijk, dat alles nu zo lang duurt, maar ja, het resultaat is er wel naar. De reling glimt en het roefdakje heeft een mooie kleur.
En ook de zomer heeft eindelijk het Wad bereikt, eindelijk werken in een t shirtje en koffie op het achterdek drinken. We hebben nog nooit zolang koude noordenwind gehad, dus ik geniet er nu met volle teugen van.
Het was gisteravond sowieso een prachtig avond. Vanaf de Willemskade kijk je zo de haven uit , de zon ging daar onder, dat gaf een prachtige paars rode lucht die weerspiegelde in het bladstille Wad.
Vind het soms nog wel moeilijk, dat alles nu zo lang duurt, maar ja, het resultaat is er wel naar. De reling glimt en het roefdakje heeft een mooie kleur.
En ook de zomer heeft eindelijk het Wad bereikt, eindelijk werken in een t shirtje en koffie op het achterdek drinken. We hebben nog nooit zolang koude noordenwind gehad, dus ik geniet er nu met volle teugen van.
Het was gisteravond sowieso een prachtig avond. Vanaf de Willemskade kijk je zo de haven uit , de zon ging daar onder, dat gaf een prachtige paars rode lucht die weerspiegelde in het bladstille Wad.
zondag 20 juni 2010
oerol
Raar maar waar, ik lig op Terschelling en het is Oerol, en wat doe ik? ik volg Oerol op de Friese tv!
Met veel stress en nog veel meer geluk, kwamen we op zaterdagochtend als laatste schip de haven in. Vrijdag 18.00 uur vertrokken we met de groep en kwamen in de wachtrij voor het eiland, dat betekende dat we de groep mochten afzetten, en zelf voor anker moesten gaan. Gelukkig was er een watertaxi om ze s’nachts terug te brengen.
Om 4 uur werd ik wakker van een zacht gebons, en ja hoor, een uur na hoogwater en met 55 cm verhoging, was het anker gaan krabben en lagen we op een zandbank te stuiteren. We waren er gelukkig op tijd bij en kregen de Wilhelmina weer in dieper water. Een beter plekje gezocht om te ankeren en het opnieuw geprobeerd, maar waarschijnlijk hebben we te weinig ketting gebruikt, want weer wilde het anker niet houden. Voor de tweede keer met man en macht het anker gelicht. Inmiddels was het kwart over 5 en had ik er genoeg van, en ben ik door de rode lichten van de haveningang gevaren. Daar is 1 plek vrij om gasten te laden en lossen en het leek mij sterk dat die voor 9 uur gebruikt zou worden, daar hebben we vastgeknoopt en konden we nog even rustig slapen.
Om 10 uur weer naar buiten en omdat er in de haven druk gewisseld werd heb hebben we zo’n 3 uur voor de haven heen en weer gevaren. Uiteindelijk toch maar het anker ervoor gedaan, en je raad het al, een kwartier later kregen we te horen dat wij als laatste schip naar binnen mochten. Nu was het dubbel fijn dat we 2 koks aan boord hadden, waardoor we met z’n vieren het anker eruit konden draaien. Wij waren moe maar voldaan en alle gasten reuze blij. En door de Friese omroep heb ik ook nog wat meegekregen van Oerol.
Met veel stress en nog veel meer geluk, kwamen we op zaterdagochtend als laatste schip de haven in. Vrijdag 18.00 uur vertrokken we met de groep en kwamen in de wachtrij voor het eiland, dat betekende dat we de groep mochten afzetten, en zelf voor anker moesten gaan. Gelukkig was er een watertaxi om ze s’nachts terug te brengen.
Om 4 uur werd ik wakker van een zacht gebons, en ja hoor, een uur na hoogwater en met 55 cm verhoging, was het anker gaan krabben en lagen we op een zandbank te stuiteren. We waren er gelukkig op tijd bij en kregen de Wilhelmina weer in dieper water. Een beter plekje gezocht om te ankeren en het opnieuw geprobeerd, maar waarschijnlijk hebben we te weinig ketting gebruikt, want weer wilde het anker niet houden. Voor de tweede keer met man en macht het anker gelicht. Inmiddels was het kwart over 5 en had ik er genoeg van, en ben ik door de rode lichten van de haveningang gevaren. Daar is 1 plek vrij om gasten te laden en lossen en het leek mij sterk dat die voor 9 uur gebruikt zou worden, daar hebben we vastgeknoopt en konden we nog even rustig slapen.
Om 10 uur weer naar buiten en omdat er in de haven druk gewisseld werd heb hebben we zo’n 3 uur voor de haven heen en weer gevaren. Uiteindelijk toch maar het anker ervoor gedaan, en je raad het al, een kwartier later kregen we te horen dat wij als laatste schip naar binnen mochten. Nu was het dubbel fijn dat we 2 koks aan boord hadden, waardoor we met z’n vieren het anker eruit konden draaien. Wij waren moe maar voldaan en alle gasten reuze blij. En door de Friese omroep heb ik ook nog wat meegekregen van Oerol.
zondag 13 juni 2010
vrij
Mick is donderdag geveld, niet door de fok ofzo, maar door een darminfectie. Gelukkig lag de Pelikaan langszij op Texel en was er een vriend van Peter aan boord. Pieter stapte smorgens op en ging mee naar Makkum.
Vrijdagochtend bleef Mick daar achter en voer ik alleen naar de sluis, waar Pieter alweer klaarstond om het laatste stuk naar Harlingen mee te varen.
Maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel en zo ben ik dus het hele weekend lekker alleen, geen gasten, geen maat en zelfs geen Roel, die had een noodklusje op het Twentekanaal.
Zaterdag heb ik toegegeven aan de drang om een heel boek in 1 keer uit te lezen en vandaag doe ik lekker allemaal hele kleine klusjes en drink ik elk uur als beloning een kopje koffie. Het schip raakt onderhand redelijk opgeruimd, gevolg is wel dat de auto steeds voller word.
Morgen om 10 uur komen de gasten en de vriendin van Mick gaat een paar dagen mee als maat.
Vrijdagochtend bleef Mick daar achter en voer ik alleen naar de sluis, waar Pieter alweer klaarstond om het laatste stuk naar Harlingen mee te varen.
Maar ja, elk nadeel heeft zijn voordeel en zo ben ik dus het hele weekend lekker alleen, geen gasten, geen maat en zelfs geen Roel, die had een noodklusje op het Twentekanaal.
Zaterdag heb ik toegegeven aan de drang om een heel boek in 1 keer uit te lezen en vandaag doe ik lekker allemaal hele kleine klusjes en drink ik elk uur als beloning een kopje koffie. Het schip raakt onderhand redelijk opgeruimd, gevolg is wel dat de auto steeds voller word.
Morgen om 10 uur komen de gasten en de vriendin van Mick gaat een paar dagen mee als maat.
zaterdag 5 juni 2010
fokje
Vanmorgen heerlijk wakker geworden in Warten, eindelijk een echt vrij weekend. Niet aan boord van de Wilhelmina, zodat er dan ook niet geklust kan worden.
Het enige waar ik over na moet denken, is de nieuwe fok. Woensdag was hij klaar en de zeilmaker bracht hem in Kornwederzand aan boord. Een half uur later was hij aangeslagen en voeren we halve wind naar Stavoren, het zag er prachtig uit, alleen leek hij wat klein.
Vrijdag hebben Roel en ik samen met de zeilmaker er naar gekeken, en alles nagemeten. Helaas had ik gelijk, hij was te klein, vergroten wil met liggende banen niet. Dus heb ik nu de keus om een fikse korting te krijgen, of weer een nieuwe laten maken. Als kleine ondernemer, heb ik best wel moeite met het feit dat de zeilmaker nu met een grote strop zit, daarbij mag ik hem graag. Maar toch kies ik er nu voor om een nieuwe te laten maken.
De Wilhelmina zeilt sinds vorig jaar als een tierelier, waardoor de lol in het zeilen steeds groter word. Daarbij doe ik dit jaar weer mee aan de Brandaris race en wil ik eindelijk eens zien wat al dat werk en inspanning nu heeft opgeleverd in het klassement.
Maar nu gaan we eerst genieten, een onbewoond eilandje zoeken en vanavond de BBQ aan steken.
Het enige waar ik over na moet denken, is de nieuwe fok. Woensdag was hij klaar en de zeilmaker bracht hem in Kornwederzand aan boord. Een half uur later was hij aangeslagen en voeren we halve wind naar Stavoren, het zag er prachtig uit, alleen leek hij wat klein.
Vrijdag hebben Roel en ik samen met de zeilmaker er naar gekeken, en alles nagemeten. Helaas had ik gelijk, hij was te klein, vergroten wil met liggende banen niet. Dus heb ik nu de keus om een fikse korting te krijgen, of weer een nieuwe laten maken. Als kleine ondernemer, heb ik best wel moeite met het feit dat de zeilmaker nu met een grote strop zit, daarbij mag ik hem graag. Maar toch kies ik er nu voor om een nieuwe te laten maken.
De Wilhelmina zeilt sinds vorig jaar als een tierelier, waardoor de lol in het zeilen steeds groter word. Daarbij doe ik dit jaar weer mee aan de Brandaris race en wil ik eindelijk eens zien wat al dat werk en inspanning nu heeft opgeleverd in het klassement.
Maar nu gaan we eerst genieten, een onbewoond eilandje zoeken en vanavond de BBQ aan steken.
dinsdag 1 juni 2010
herrie
Eindelijk lijkt het zomer te worden, alleen heb ik het nog nooit meegemaakt dat de wind zo lang in het noorden blijft zitten. Vandaag stond er maar een kleine 2 Bft en met de juiste stroming kwamen we goed vooruit. Pas in de Vliesloot zakte het af naar 0,3 knopen, dat betekent zo’n 20 minuten naar de volgende boei. Aangezien we vanaf Terschelling kwamen was dat helemaal niet erg.
Gisteravond heb ik voor het eerst in lange tijd bij de buren mogen opspelen wegens lawaaioverlast. Ik had keurig gewacht tot kwart over elf en ben toen naar de betreffende collega gegaan, die was natuurlijk niet thuis en nam ook zijn telefoon niet op. Toen de groep zelf er kordaat op aangesproken, met kloppend hart, dat wel, je weet immers maar nooit waar je op afstapt.
Gelukkig was ik overtuigend genoeg in mijn rol als boze schipper en het werd gelijk stil, pfft, een pak van mijn hart en de andere ook lawaaiiege buren waren gelijk stil. Mijn eigen gasten en buren waren maar wat blij met mijn actie en iedereen kon rustig naar bed.
Gisteravond heb ik voor het eerst in lange tijd bij de buren mogen opspelen wegens lawaaioverlast. Ik had keurig gewacht tot kwart over elf en ben toen naar de betreffende collega gegaan, die was natuurlijk niet thuis en nam ook zijn telefoon niet op. Toen de groep zelf er kordaat op aangesproken, met kloppend hart, dat wel, je weet immers maar nooit waar je op afstapt.
Gelukkig was ik overtuigend genoeg in mijn rol als boze schipper en het werd gelijk stil, pfft, een pak van mijn hart en de andere ook lawaaiiege buren waren gelijk stil. Mijn eigen gasten en buren waren maar wat blij met mijn actie en iedereen kon rustig naar bed.
Abonneren op:
Posts (Atom)
