chaos

Vandaag heb ik de chaostheorie in de praktijk gebracht. Zal proberen het in chronologische volgorde weer te geven, al is dat misschien in al die chaos niet helemaal te doen.
Het begon vanmorgen met het halen van nieuwe borden voor de keuken, de stapel daar slinkt zienderogen en dat type bord is helaas niet meer te koop. Er moeten dus echt nieuwe (bij) komen. Monter stap ik in Leeuwarden op de kade met de autosleutels in de hand en kijk de hele straat af, maar zie hem niet, en dan pas word ik wakker, die hadden we gisteren naar Warten gebracht. Dit weekend wilden Roel en ik met de Dankbaarheid daar naar toe en hadden we de auto alvast weggebracht.
Nou dacht ik, dan vaar ik het schip er nu alvast naartoe en kan ik vanmiddag met de auto de borden halen. Dus de Dankbaarheid gestart en losgegooid, maar als ik gas geef krijg ik geen schroefwater en dobberen we halverwege het kanaal. Motor uitgezet, machinekamer nagekeken, niets gevonden en nog maar eens gestart. En ja hoor hij doet het weer, vraag me niet waarom. Om naar Warten te komen, moeten we door 2 spoorbruggen, waar we bij de één 20 en de ander 25 minuten moeten wachten. Mick vond het geweldig, dan kon hij oefenen in het stilleggen en uitdrijven voor een brug.
Eindelijk kan de reis voorspoedig gaan lopen maar dan gaat de telefoon; het kantoor waar mijn boekingen vandaan komen heeft een noodgeval en vraagt of ik dit weekend met de Wilhelmina kan varen. Na overleg met Roel, omdat het ook zijn vrije weekend was, gezegd dat het oké is. Maar dan vraagt Mick, wie er dan gaat maten, hij is er immers niet dit weekend.
O jee, dat is waar ook, en echt waar, we hebben de hele Harlinger vloot afgebeld op zoek naar een maat. Ondertussen meld Roel dat zijn schip nu ook niet meer naar Warten hoeft als ik er toch niet ben dit weekend. Oké, schip draaien, met een glimlachende Mick aan het roer en ons weer gemeld voor de spoorbruggen. Weer een eeuwigheid wachten en de Dankbaarheid weer op zijn oude plekje gelegd. Uiteindelijk met de trein naar Heerenveen voor mijn afspraak met de boekhouder.
Thuisgekomen besloten we om in ieder geval in Warten te gaan eten en mijn auto weer op te halen. Onderweg daar naartoe komen we toevallig bij een huishoudwinkel langs en gaat Roel in de remmen, zodat ik in ieder geval nog nieuwe borden kon kopen. Dat lukte zowaar ook nog, maar alleen omdat het koopavond was in Leeuwarden.
Thuisgekomen, kon Mick gelukkig melden dat hij een maat had gevonden uit Stavoren ”leuke mensen wonen daar ;-) “. De dag is nu ten einde en wat heb ik nu eigenlijk gedaan de hele dag? Borden kopen natuurlijk.

bruinvis!

 

Heerlijk gezeild op het IJsselmeer. Ik ben gek op het Wad en een echte Wadzeiler, maar af en toe is het fijn om op het IJsselmeer te zeilen. Zonder haast overstag gaan is een ongehoorde luxe. De scholieren waren aanstekelijk fanatiek en we zijn dan ook de hele week aan het kruizen geweest. Alle zeilen er bij en zelfs het stagzeil uit de berging gehaald.

Vanmorgen waren we dan ook in nog geen half uur van Breezandijk naar Kornwederzand gezeild. Jammer dat er door de noordenwind na de sluis niet meer gezeild kon worden. De scholieren vonden het dit keer niet erg geloof ik, het was rijkelijk laat geworden gisteren bij het kampvuur.

Ondertussen hoorde ik op de marifoon iemand iets zeggen over een bruinvis, jammer dacht ik, die zit natuurlijk in de Vliestroom tussen de eilanden. Maar nog geen 10 minuten nadat we in Harlingen hadden afgemeerd, hoor ik 1 van onze gasten iets roepen over een vis, en ja hoor, daar zwemt hij, een echte bruinvis, midden in de haven, ter hoogte van de Wilhelmina. Na 5 minuten kijken, toch maar mijn kamera gehaald en geprobeerd een foto te maken.

Wat een prachtig beest, heb er een vol half uur van kunnen genieten. Het is minstens 15 jaar geleden dat ik er eentje had gezien.

koffie

De HT race was heerlijk rustig, tenminste wat het weer betreft. Onze mannen roeiploeg werd vijfde en kreeg een beker mee naar huis. De vrouwenploeg werd dertiende, maar de feestelijkheden waar er niet minder om. Vrijdag was de race, waardoor we zaterdag een vrije dag hadden. Heerlijk, dacht ik, geen klusjes, niet schilderen, lekker niets doen.
Dat lukte redelijk, ware het niet dat een kapotte wc een uurtje in beslag nam, jammer dat hij na dat uurtje nog steeds niet werkte. Daarna heerlijk op het strand gelopen en bij het Amsterdams koffiehuis gegeten. Al met al een fijne vrije dag.
Vanmorgen dus eerst maar de monteur gebeld, die verzuchte “het charterseizoen is zeker weer begonnen”. Hij vond een scheurtje in de afvoer leiding en nu werkt alles weer. Wat ben ik blij met 3 toiletten die allemaal hun eigen pomp hebben, als er 1 stuk gaat, heb ik nog 2 over en dat is erg handig.
Ook vandaag was het bijna een vrije dag. De groep werd om 10 uur verwacht, dus was ik om 7 uur opgestaan om van alles te regelen en om op tijd met de koffie klaar te zitten. Om 10 uur zat ik dus nog nahijgend aan de koffie, maar al met al nog geen groep. Einde van de ochtend kreeg ik bericht dat ze om half 1 zouden arriveren.
Half 3 waren ze er eindelijk en ze snakten naar een bakje koffie, die snel vers gezet werd. Na de kennismaking en het praatje bleef er alleen nog maar tijd over om naar Makkum te zeilen (mag nog steeds niet in het donker varen).
Morgen zien we wel waar we heen varen, eerst alle leraren en de collega waar ik mee samen vaar bij elkaar zetten voor overleg.

file leed

Het weer, altijd weer het weer. De laatste dagen alles voorbereid om het dek te schilderen, ratelen, borstelen, 3 lagen primer en een laag grondverf. En wat kregen we gisteren! Regen, regen en kou.
Daarom moest vandaag alles nog in de dekkenverf, zodat het morgen droog is voor de HT race. Vanmorgen dus eerst maar een plekje gezocht buiten op een rijtje, zodat er niemand over het dek hoefde te lopen. Wat heerlijk om een dagje rustig te schilderen en gelijk het resultaat kunnen bewonderen.
Wel hadden we veel kijkers op de kade, eigenlijk kwamen die allemaal kijken naar de kraan, die zo’n 130 sloepen in het water zwaaide. En dat allemaal gezellig bij het achterschip.
Natuurlijk stond er daardoor ook een hele file met sloepen tot aan de dijk. Die file is eigenlijk heel handig, anders vind je de Willemskade nooit niet. Heel Harlinger waterkant is op de schop om de zeewering te verhogen er komt nieuwe bestrating en een nieuw treinstation. Ondertussen is er geen bewegwijzering naar de Willemskade en moet je dwars door de bouwput rijden. Albert Hein staat wel met een geel bordje aangegeven, maar wij zijn op dit moment het stiefkindje. En dat voor een stad die pretendeert meer voor toerisme te gaan.
Denk dat ik zo nog eventjes een mailtje stuur naar de gemeente waar dit alles in iets andere bewoording aangekaard word. Zou dat helpen? Je weet nooit, ben tenslotte een optimist, nou ja, meestal dan.

hospice

Gisteren hebben we weer eens aan een maten ruil gedaan. Mick ging met de Pelikaan naar Texel en Kim kwam bij de Wilhelmina aan boord voor een bijzondere dagtocht.
Anderhalf jaar geleden had ik de vrijwilligers van het Harlinger hospice een belangeloze dagtocht beloofd. De vrijwilligers daar doen geweldig werk voor mensen in de laatste fase van hun leven, zoals dat zo mooi heet. Rob heeft er dan ook ondanks alles een mooie tijd gehad met heel veel liefde en warmte.
Gisteren was het dus zo ver, de meeste kenden de Wilhelmina alleen maar uit de verhalen van Rob en mij, en een enkeling had al eens aan boord gekeken. Nu konden ze het eens echt meemaken hoe dat nu gaat op zo’n zeilschip.
Nadat er een indrukwekkende hoeveelheid eten aan boord was gebracht en alles was gestouwd, voeren we uit, het Wad op. Iedereen die kon hielp mee om de zeilen te hijsen en genietend van dit alles zeilden we naar de Richel. Daar ankerden we eventjes om te lunchen en het uitzicht op de eilanden te bewonderen. (eindelijk ook eens een droge dag)
De tijd vloog om, er was eigenlijk niet eens tijd om met iedereen bij te praten, maar wat heerlijk om al die vertrouwde gezichten weer te zien.
Toch bleef het dubbele gevoel, want ondanks alles was het zwaar en moeilijk om daar te zijn in die periode destijds. Tegen zessen vertrok iedereen tevreden naar huis en bleven Roel, die mee was als schipper, Kim en ik, moe maar voldaan achter.

fok

Vanaf vandaag mag ik ook na gaan denken of er witte of gebroken wit of zelfs geel of bruin zeildoek moet komen voor de nieuwe fok.
Het is zover, met een knal, knalde hij uit elkaar, 10 minuten voordat ik van plan was te strijken, had ik nu maar wat eerder gestreken dan was hij nu nog heel geweest.
Noord oost 6 was het vandaag met uitschieters naar 7 en we waren met de nieuwe groep op weg naar Terschelling. Alleen grootzeil en fok was meer dan genoeg en het ging lekker hard.
Wel jammer dat het zo vreselijk koud was op het water en er bijna niemand een regenbroek had meegenomen, dat vinden tieners nooit stoer genoeg.
Weet zeker dat al die moeders dat klaar hebben gelegd en de kinderen het onder het bed hebben gemieterd, gevolg is wel dat ze in ‘no time’ nat en koud zijn. In de haven aangekomen gelijk de verwarming lekker hoog aangezet.