Eindelijk dooit het even. De afgelopen dagen ben ik bezig geweest om alle blokken los te krijgen. Dat valt niet mee, eerst moest de borgpen eruit en sommigen zaten aardig vast. De harpen idem dito, bij sommigen moest de slijper te pas komen. En dat allemaal op een glibberig dek.
De helft heb ik er nu af zo’n 14 stuks. Maar gisteravond kwam het leukste, ze allemaal uit elkaar halen, alle onderdelen genummerd en in bakjes gelegd en het hout op de verwarming. Daar mag het een week drogen, en als alle resterende lak eraf is kan het in een dompelbak met lijn olie. Dit doe ik niet alleen zodat ze er mooi uit komen te zien, maar vooral om eens te kunnen controleren of de assen er nog goed uitzien en om stukke blokken te reparen.
Van de meeste blokken heb ik geen idee hoe oud ze zijn en vooral hoe goed ze nog zijn. Gelukkig viel het mee, maar 1 as en 1 heel blok moeten vervangen worden. Maar zelfs mijn nieuwe fokkeblokken waren niet ongeschonden, er was al een stuk hout afgebroken.
Fijn om straks alles weer mooi te hebben en zeker te weten dat ze goed zijn.
donderdag 28 januari 2010
zondag 24 januari 2010
leeuwarden
Nou het hele weekend vrij is niet gelukt, de weergoden waren het niet met elkaar eens. De 1 zei zacht kwakkelend en de ander had het over flinke vorst. Daarom alleen vrijdag maar alle boodschappen, gedaan en nog fijn wat geshopt in Harlingen. Zaterdag om 9 uur alweer richting sluis met vriendin Maaike als maat en haar vader als eerste stuurman mee. Normaal duurt dat reisje inclusief afmeren 3 tot 4 uurtjes maximaal.
Maar je voelt hem al aankomen, deze keer niet, 6 uur duurde de reis. De bruggen had ik keurig besteld. Maar de centrale dacht dat wij er een half uur over zouden doen om door de sluis naar de Koningsbrug te varen. Alleen duurt dat maar 5 minuten. Nou ja, de brugwachter was er om 10.00.
De volgende brug draaide ook nog goed maar daarna ging het helemaal mis. Er zat onder Leeuwarden een containerschip van 110 meter die maar moeizaam door de bruggen paste, en er blijkbaar geen personeel over was om ons te bedienen. Na 5 telefoontjes en 2 uur wachten kwam hij eindelijk.
De brug draaide en wij voeren ons eerste serieuze drijfijs binnen. Bij elke brug lag er wel wat, maar hier lag het over een lengte van zo’n 2 km en heel dik. Na 100 meter kwamen we niet meer vooruit. Dus eerst maar een stuk achteruit door onze zelf gevaren geul, en toen vol gas er doorheen. Pfft, gelukkig bleven we toen opgang. Maaike stond voorop om de minst dikke route aan te wijzen en we waren opgelucht dat we er uiteindelijk door heen waren.
Het ijs in Leeuwarden was gelukkig minder dicht waardoor we goed konden afmeren. Maaike en Maarten vertrokken snel naar huis om de verloren tijd wat in te halen. Ze zaten midden in de organisatie van een feestje die avond en deden dit er even tussendoor. Maar ja, geen tij, geen verlagingen, geen mist en toch gaat alles anders dan gepland.
Maar je voelt hem al aankomen, deze keer niet, 6 uur duurde de reis. De bruggen had ik keurig besteld. Maar de centrale dacht dat wij er een half uur over zouden doen om door de sluis naar de Koningsbrug te varen. Alleen duurt dat maar 5 minuten. Nou ja, de brugwachter was er om 10.00.
De volgende brug draaide ook nog goed maar daarna ging het helemaal mis. Er zat onder Leeuwarden een containerschip van 110 meter die maar moeizaam door de bruggen paste, en er blijkbaar geen personeel over was om ons te bedienen. Na 5 telefoontjes en 2 uur wachten kwam hij eindelijk.
De brug draaide en wij voeren ons eerste serieuze drijfijs binnen. Bij elke brug lag er wel wat, maar hier lag het over een lengte van zo’n 2 km en heel dik. Na 100 meter kwamen we niet meer vooruit. Dus eerst maar een stuk achteruit door onze zelf gevaren geul, en toen vol gas er doorheen. Pfft, gelukkig bleven we toen opgang. Maaike stond voorop om de minst dikke route aan te wijzen en we waren opgelucht dat we er uiteindelijk door heen waren.
Het ijs in Leeuwarden was gelukkig minder dicht waardoor we goed konden afmeren. Maaike en Maarten vertrokken snel naar huis om de verloren tijd wat in te halen. Ze zaten midden in de organisatie van een feestje die avond en deden dit er even tussendoor. Maar ja, geen tij, geen verlagingen, geen mist en toch gaat alles anders dan gepland.
donderdag 21 januari 2010
thuis
Het avontuur zit er weer op, vandaag zijn we thuis gekomen in Harlingen. We zijn trots op onszelf, moeder en dochter, 2 vrouwen samen, hebben het geklaard.
Vanaf Lauwersoog zijn we naar het Wierummerwad gevaren, waar we een uur voor hoog water vastliepen in de geul omdat er 51 cm verlaging was op een toch al mager tijtje. Die avond om 11 uur kwamen we weer los, Kim met de schijnwerper en bij de computer, en ik probeerde koers te houden op de sterren. Het was zo donker dat er geen horizon te zien was en boeien ook bijna niet. Pas in de buurt van Holwerd kregen we wat lichtjes te zien waar ik op kon sturen. Toch volgden we het lijntje op de kaart redelijk goed en ook kwamen we zonder boeien te zien door de Dam van Ameland. Om 3 uur waren we op Ameland, wat waren we blij en moe.
Maar om 9 uur s’morgens vertrokken we alweer om in 1 keer door te kunnen naar Harlingen, met nu met alweer 39 cm verlaging, het begon al gewoon te worden deze week. Onder Terschelling voelden we het als thuiskomen, heerlijk om de “Koegelwiek” en de “Midsland” weer te zien varen. Een wereldreis naar Delfzijl is ten einde.
Dit weekend blijf ik lekker in Harlingen, volgende week nog een klein stukje naar Leeuwarden.
Vanaf Lauwersoog zijn we naar het Wierummerwad gevaren, waar we een uur voor hoog water vastliepen in de geul omdat er 51 cm verlaging was op een toch al mager tijtje. Die avond om 11 uur kwamen we weer los, Kim met de schijnwerper en bij de computer, en ik probeerde koers te houden op de sterren. Het was zo donker dat er geen horizon te zien was en boeien ook bijna niet. Pas in de buurt van Holwerd kregen we wat lichtjes te zien waar ik op kon sturen. Toch volgden we het lijntje op de kaart redelijk goed en ook kwamen we zonder boeien te zien door de Dam van Ameland. Om 3 uur waren we op Ameland, wat waren we blij en moe.
Maar om 9 uur s’morgens vertrokken we alweer om in 1 keer door te kunnen naar Harlingen, met nu met alweer 39 cm verlaging, het begon al gewoon te worden deze week. Onder Terschelling voelden we het als thuiskomen, heerlijk om de “Koegelwiek” en de “Midsland” weer te zien varen. Een wereldreis naar Delfzijl is ten einde.
Dit weekend blijf ik lekker in Harlingen, volgende week nog een klein stukje naar Leeuwarden.
dinsdag 19 januari 2010
lutjewad
Het was aardedonker gisteravond, en nog steeds mistig. Na een half uur varen, besloten dat het geen doen was en zijn we terug naar Eemshaven gevaren. Van Eemsradar kreeg ik te horen dat ik met mist en zonder radar niet mocht varen, dat wist ik natuurlijk wel, maar ja, zo kom je nergens.
Vanmorgen miste het nog steeds, maar wel wat minder. Dus ben ik maar gegaan, zonder toestemming. Maar ja, daar zijn ze ook niet gek en ik kreeg halverwege de haven al een reprimande van de toren. Maar ik ben ook niet gek, een reprimande is geen verbod. Dus snel de haven uit en het hoekje om en in 1 lijn naar het Wad. Dat is toch nog een uurtje varen, en we zijn keurig langs de plaat en buiten de geul naar de toegang gevaren.
Daar was het verder een eitje, we konden 2 tot 3 boeien vooruit kijken. Op het eerste wantij was maar weinig water, ook het tweede was krap. Bij het derde en laatste wantij was de verwachting dat we zouden vastlopen, deze was het ondiepst en door de oostenwind was er een verlaging van de waterstand en ook was het water alweer aan het zakken. Vlak voor het ondiepste punt liepen we zachtjes vast. Maar kon het niet laten om te proberen er doorheen te ploegen. Tot onze grote vreugde ploegden we voort, erg langzaam, maar we kwamen vooruit en plotseling waren we vrij. We hadden het gehaald, ongelovig keken kim en ik elkaar aan en pas 5 boeien later durfden we weer adem te halen en te juichen.
En nu liggen we dus heerlijk in Lauwersoog en hebben een lekker visje gegeten en gaan heerlijk genieten van onze favoriete tv serie “Desperate Houswife’s”.
Vanmorgen miste het nog steeds, maar wel wat minder. Dus ben ik maar gegaan, zonder toestemming. Maar ja, daar zijn ze ook niet gek en ik kreeg halverwege de haven al een reprimande van de toren. Maar ik ben ook niet gek, een reprimande is geen verbod. Dus snel de haven uit en het hoekje om en in 1 lijn naar het Wad. Dat is toch nog een uurtje varen, en we zijn keurig langs de plaat en buiten de geul naar de toegang gevaren.
Daar was het verder een eitje, we konden 2 tot 3 boeien vooruit kijken. Op het eerste wantij was maar weinig water, ook het tweede was krap. Bij het derde en laatste wantij was de verwachting dat we zouden vastlopen, deze was het ondiepst en door de oostenwind was er een verlaging van de waterstand en ook was het water alweer aan het zakken. Vlak voor het ondiepste punt liepen we zachtjes vast. Maar kon het niet laten om te proberen er doorheen te ploegen. Tot onze grote vreugde ploegden we voort, erg langzaam, maar we kwamen vooruit en plotseling waren we vrij. We hadden het gehaald, ongelovig keken kim en ik elkaar aan en pas 5 boeien later durfden we weer adem te halen en te juichen.
En nu liggen we dus heerlijk in Lauwersoog en hebben een lekker visje gegeten en gaan heerlijk genieten van onze favoriete tv serie “Desperate Houswife’s”.
maandag 18 januari 2010
De Eems
Vanmorgen samen met Kim vertrokken uit Groningen. Buiten de stad waren de oevers van het Eemskanaal bijna niet te zien en bruggen doemden pas op 25 meter voor ons op. De brugwachterspost zag ons gelukkig wel op tijd en we vonden de bruggen dan ook geopend.
Voor de zeesluis van Delfzijl hebben we een pauze ingelast van 2 uur, in de hoop dat het wat zou opklaren. Het zicht werd uiteindelijk zo’n 200 tot 300 meter. De Eems was redelijk te bevaren.
Alleen Eemshaven was lastig te vinden in het donker. Uiteindelijk vonden we het rode lampje van de ingang en voeren een donkere haven binnen, zelfs binnen was het lastig om de aanlegsteiger te vinden.
Vanavond gaan we verder, het dagtij is te laag, dus heb ik weinig keus, of ik moet hier een week blijven wachten op springtij.
Voor de zeesluis van Delfzijl hebben we een pauze ingelast van 2 uur, in de hoop dat het wat zou opklaren. Het zicht werd uiteindelijk zo’n 200 tot 300 meter. De Eems was redelijk te bevaren.
Alleen Eemshaven was lastig te vinden in het donker. Uiteindelijk vonden we het rode lampje van de ingang en voeren een donkere haven binnen, zelfs binnen was het lastig om de aanlegsteiger te vinden.
Vanavond gaan we verder, het dagtij is te laag, dus heb ik weinig keus, of ik moet hier een week blijven wachten op springtij.
vrijdag 15 januari 2010
noorderslag
Alweer een Noorderslag festival, ben onderhand vergeten de hoeveelste keer ik daar al bed & breakfast doe. Zeker al 10 tot 12 jaar. Ik hou keurig een plattegrondje van het schip bij, om te kunnen zien wie wanneer waar slaapt, hang briefjes met namen op de deuren, en de scheepsregels zijn uitgeprint en hangen in het dagverblijf. Er is zelfs een minibar, met een geldbusje er naast.
De eerste keer dat ik meedeed, dacht ik dat het een puinhoop zou worden met al die muzikanten en liefhebbers. Maar in de praktijk zijn het allemaal rustige mensen die meestal door / voor hun werk hier zijn en hun werk serieus nemen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze na een nacht doorhalen (de laatsten kwamen vanmorgen om 6.15 thuis) ze gewoon geen energie over hebben om aan boord te keten.
Om 12 uur ruim ik dan maar het ontbijt af en laat alleen de koffie en thee staan met wat ontbijtkoek voor de uitslapers.
Het is gezellig druk in de haven, op de valreep kwamen er nog zo’n 5 schepen bij, allemaal zonder mast om door het Starkenborg kanaal te kunnen varen. Denk dat ik dat volgend jaar ook maar ga doen, dan heb ik 2 vliegen in 1 klap, de kortste route naar Groningen en mijn masten op de wal voor groot onderhoud.
De eerste keer dat ik meedeed, dacht ik dat het een puinhoop zou worden met al die muzikanten en liefhebbers. Maar in de praktijk zijn het allemaal rustige mensen die meestal door / voor hun werk hier zijn en hun werk serieus nemen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze na een nacht doorhalen (de laatsten kwamen vanmorgen om 6.15 thuis) ze gewoon geen energie over hebben om aan boord te keten.
Om 12 uur ruim ik dan maar het ontbijt af en laat alleen de koffie en thee staan met wat ontbijtkoek voor de uitslapers.
Het is gezellig druk in de haven, op de valreep kwamen er nog zo’n 5 schepen bij, allemaal zonder mast om door het Starkenborg kanaal te kunnen varen. Denk dat ik dat volgend jaar ook maar ga doen, dan heb ik 2 vliegen in 1 klap, de kortste route naar Groningen en mijn masten op de wal voor groot onderhoud.
zondag 10 januari 2010
sneeuw
De meteorologen, noemen het al de winter van de sneeuw. En sneeuwen doet het, ik doe af en toe manmoedig een poging om het dek schoon te houden, maar dat is eigenlijk onbegonnen werk. De sneeuwschuiver die ik voor de kerst had gekocht is al doormidden gebroken. Aan een nieuwe is niet meer te komen, dus schep ik nu met een halve schep. Keuken zout heb ik nog wel kunnen bemachtigen, maar het blijft uitkijken aan boord. De groep van dit weekend, bleek een voetbalgroep te zijn, die zich redelijk netjes gedroegen, ik vreesde het ergste, maar behalve dat ze de keuken op de kop hebben gezet, viel het wel mee. Wel waren de heren zo vriendelijk om de eindschoonmaak af te rekenen, ondanks dat daar niets over in het contract stond (tussenagent). Dat maakt in ieder geval de schoonmaak een iets blijer gebeuren.
Verder zijn de “Spes Mea” en ik er in geslaagd om het ijs tot de brug open te houden door 1 keer per dag er wat schroefwater er op te zetten. Op deze manier hopen wij na de Noorderslag de haven uit te komen. De Spes heeft geluk, zijn mast is er af en hij kan dan gelijk het Starkenborg kanaal op. Maar ik zal toch echt de zelfde route over Delfzijl weer terug moeten. Tenzij het douchewater gaat regenen volgende week, dan kan ik gewoon binnendoor naar Leeuwarden.
Voor nu betekent dat ik weer dagelijks de weerberichten volg en schietgebedjes doe.
donderdag 7 januari 2010
oostwad
Gisteren dus over het echte oost Wad gevaren, 3 wantijen in 1 tij. In het begin was het wat lastig, het miste en de boeien lagen ver uit elkaar. Daarbij komen daar 2 geulen, een rij palen van het oefenterrein en nog wat boeien van een ondiepte bij elkaar. Maar na een uurtje ging dat over in 1 geul, waar de boeien ook wat dichter bij elkaar stonden. Al met al een mooie tocht zonder problemen, maar wel met heel veel koffie en warme chocomelk.
Na het Wad kwamen we op de grote Eems en schakelden we over van boeien naar kompaskoersen. Omdat het nog steeds wat miste, hebben we weinig gezien, geen Borkum, een klein beetje Eemshaven en pas op het laatst pas Emden en Delfzijl. De vriendelijke sluismeester waarschuwde voor het drijfijs in de sluis, toen we er doorheen voeren klonk het als glas, dat klonk leuk maar gelukkig kreeg ik te horen dat de vaarroute naar Groningen vrij was van ijs. Om 18.00 waren we erdoor en kregen we een ligplaats in het Eemskanaal.
Vanmorgen om 7 uur al weer vetrokken en om 10 uur lagen we in de Oosterhaven van Groningen. De rest van de dag samen met Kim het hele schip schoongemaakt, zodat we er komend weekend weer fris tegenaan kunnen.
Na het Wad kwamen we op de grote Eems en schakelden we over van boeien naar kompaskoersen. Omdat het nog steeds wat miste, hebben we weinig gezien, geen Borkum, een klein beetje Eemshaven en pas op het laatst pas Emden en Delfzijl. De vriendelijke sluismeester waarschuwde voor het drijfijs in de sluis, toen we er doorheen voeren klonk het als glas, dat klonk leuk maar gelukkig kreeg ik te horen dat de vaarroute naar Groningen vrij was van ijs. Om 18.00 waren we erdoor en kregen we een ligplaats in het Eemskanaal.
Vanmorgen om 7 uur al weer vetrokken en om 10 uur lagen we in de Oosterhaven van Groningen. De rest van de dag samen met Kim het hele schip schoongemaakt, zodat we er komend weekend weer fris tegenaan kunnen.
maandag 4 januari 2010
nachtvaren
Na 2 nachten met ontberingen, en een aantal serieuze vastloop partijen, zijn we vannacht in Lauwersoog aangekomen. Het einde in zicht, vandaag nog 6 uurtjes door het Reitdiep, en dan zouden we in Groningen zijn. Je leest het goed, “zouden”; vanmorgen werd er een vaarverbod uitgegeven voor het Reitdiep. Dat betekent anderhalve dag om varen naar Delfzijl. Het Eemskanaal is nog bevaarbaar en heeft beweegbare bruggen.
Gelukkig kom ik dan wel vanaf de juiste kant de stad in. De stad heeft ook een vaarverbod, dus daar kom ik nooit doorheen met die schaatsende stadjers. Maar vanaf de oostkant, mag ik nog 100 meter de stad in, en laat dat nou net de haven zijn waar ik heen moet. Moest vanmorgen wel even slikken, de afgelopen nachten zaten nog vers in het geheugen.
Na wat rekenwerk, besloten om morgen het lage tij overdag te pakken, dat is 16 cm meer dan vorig jaar, dat moet dus te doen zijn. Ook is de temperatuur overdag wat beter. Dit laatste stuk ga ik zonder Roel, maar Met Frans, een goede vriend die hier de hele zomer vaart en het gebied heel goed kent. Natuurlijk ken ik het gebied ook goed en kan ik kaartlezen; maar het is gewoon fijn om iemand mee te hebben die precies weet waar de laatste bultjes liggen.
zondag 3 januari 2010
beringzee
Avonturen waren er al genoeg in het kersverse nieuwe jaar. Nieuwjaarsdag met een hemels zonnetje naar Vlieland gezeild, daar in de luwte van de duinen, leek het wel voorjaar. De kinderen bij ons aan boord waren heerlijk aan het graven en spelen op het strand, bijna niet te geloven dat het 1 januari was.
De terugweg naar Harlingen was weer gewoon winterweer, gelukkig helemaal bezeild en als klap op de vuurpijl, kregen we bij het strijken van de zeilen een aardige sneeuwbui over ons heen.
Dit was volgens de meteorologen het begin van een heus koudefront met temperaturen van -10 tot -15. Dat betekend ook ijs en dat is niet handig als je 8 januari met een schip naar Groningen wil. Aangezien er op het Wad nog geen ijs ligt en het nachttij aardig hoog is, hadden Roel en ik besloten om zaterdagavond gelijk weer te vetrekken naar Lauwersoog.
Alles verliep volgens plan, maar met de opgestoken oostenwind werd het tij 20 cm lager. Dat was ook nog wel te doen, alleen werd het uiteindelijk 35 cm lager. Een half uur voor hoog waren we nog aan het ...... op het Kimstergat. Er zat maar 1 ding op, en dat was teruggaan en de noordelijke route nemen via Terschelling. Precies hoog water waren we weer terug voor Harlingen. Na 3 uur in de kou te hebben gewerkt, konden we weer van voor af aan beginnen.
Roel nam het eerste stuk voor zijn rekening, zodat ik een uurtje met Boomer op de bank in een slaapzak kon bijkomen. Daarna was het mijn beurt en binnen 10 minuten was ik al tot op het bot verkleumd. Ter hoogte van de Slenk, nog even gecheckt bij elkaar of we echt wel door zouden gaan naar het wantij van Terschelling en niet de veilige warme haven zouden aanlopen. 1 Mijl voorbij de Slenk, roept de Brandaris ons aan, met de vraag of we echt niet naar de haven komen, omdat we anders een mijl eerder de afslag hadden moeten nemen. Ik werd er helemaal warm en blij van, dat er zo goed op ons gepast werd.
Om half vier, kon eindelijk het anker erin bij het wantij. Roel wilde rustig slapen en liet de ankerketting op de juiste lengte te water, om er geen zorgen over te hebben. Het feestje begon, toen de wind in de loop van de nacht aanwakkerde en wij dwars op stroom en wind kwamen te liggen. Dat leverde een onrustig gebonk op, waardoor het niet lekker slapen was. Maar wat veel erger was, de ankerketting stak onder het schip. Om de ketting op te draaien, moest het schip met de motor achteruit. Om de beurt liepen Roel of ik naar achteren over een ijzig glibberdek om dat te doen, om daarna met z’n tweeën weer een paar meter ketting binnen te halen. Al met al duurde het bijna een uur voor het anker er uit was, en waren wij helemaal kapot.
Later kwamen we er achter dat we allebeide de zelfde gedachten hadden tijdens het draaien, “zullen we de KNMR bellen ? en een paar stoere kerels vragen om te komen helpen? “. De rest van de reis naar Ameland leek daarna wel een makkie, ondanks de kou en sneeuwbuien. Alleen hoefden we daarna niet meer te discussiëren met elkaar of we op Ameland het tij zouden afwachten of alvast door zouden gaan naar het wantij. 3 x raden waar we nu liggen.
Om 20.00 gaan we weer verder.
De terugweg naar Harlingen was weer gewoon winterweer, gelukkig helemaal bezeild en als klap op de vuurpijl, kregen we bij het strijken van de zeilen een aardige sneeuwbui over ons heen.
Dit was volgens de meteorologen het begin van een heus koudefront met temperaturen van -10 tot -15. Dat betekend ook ijs en dat is niet handig als je 8 januari met een schip naar Groningen wil. Aangezien er op het Wad nog geen ijs ligt en het nachttij aardig hoog is, hadden Roel en ik besloten om zaterdagavond gelijk weer te vetrekken naar Lauwersoog.
Alles verliep volgens plan, maar met de opgestoken oostenwind werd het tij 20 cm lager. Dat was ook nog wel te doen, alleen werd het uiteindelijk 35 cm lager. Een half uur voor hoog waren we nog aan het ...... op het Kimstergat. Er zat maar 1 ding op, en dat was teruggaan en de noordelijke route nemen via Terschelling. Precies hoog water waren we weer terug voor Harlingen. Na 3 uur in de kou te hebben gewerkt, konden we weer van voor af aan beginnen.
Roel nam het eerste stuk voor zijn rekening, zodat ik een uurtje met Boomer op de bank in een slaapzak kon bijkomen. Daarna was het mijn beurt en binnen 10 minuten was ik al tot op het bot verkleumd. Ter hoogte van de Slenk, nog even gecheckt bij elkaar of we echt wel door zouden gaan naar het wantij van Terschelling en niet de veilige warme haven zouden aanlopen. 1 Mijl voorbij de Slenk, roept de Brandaris ons aan, met de vraag of we echt niet naar de haven komen, omdat we anders een mijl eerder de afslag hadden moeten nemen. Ik werd er helemaal warm en blij van, dat er zo goed op ons gepast werd.
Om half vier, kon eindelijk het anker erin bij het wantij. Roel wilde rustig slapen en liet de ankerketting op de juiste lengte te water, om er geen zorgen over te hebben. Het feestje begon, toen de wind in de loop van de nacht aanwakkerde en wij dwars op stroom en wind kwamen te liggen. Dat leverde een onrustig gebonk op, waardoor het niet lekker slapen was. Maar wat veel erger was, de ankerketting stak onder het schip. Om de ketting op te draaien, moest het schip met de motor achteruit. Om de beurt liepen Roel of ik naar achteren over een ijzig glibberdek om dat te doen, om daarna met z’n tweeën weer een paar meter ketting binnen te halen. Al met al duurde het bijna een uur voor het anker er uit was, en waren wij helemaal kapot.
Later kwamen we er achter dat we allebeide de zelfde gedachten hadden tijdens het draaien, “zullen we de KNMR bellen ? en een paar stoere kerels vragen om te komen helpen? “. De rest van de reis naar Ameland leek daarna wel een makkie, ondanks de kou en sneeuwbuien. Alleen hoefden we daarna niet meer te discussiëren met elkaar of we op Ameland het tij zouden afwachten of alvast door zouden gaan naar het wantij. 3 x raden waar we nu liggen.
Om 20.00 gaan we weer verder.
Abonneren op:
Posts (Atom)
