keukenvloer

De keukenvloer in het dagverblijf word al jaren bedekt door linoleum, elke voorjaar word het vervangen, zodat het weer fris de zomer door kan. Ook dit seizoen had ik een mooi blauw met wit blokje uitgezocht.
Alleen bestaat de keuken uit allerlij vreemde hoekjes en is het lastig om het te leggen, het ene jaar lukte dat ook beter dan het andere jaar. Dit jaar lukte het redelijk goed, maar begon het na een paar weken te schuiven, met gevolg dat er voor een stukje ontbrak en in het midden begon te bobbelen en scheuren.
Met andere woorden ik was het zat, met nog 3 dagen te gaan voor de nieuwe groep komt, besloot ik de oude plavuizen ondervloer te verven.
Eerst met ammonia en toen met zuur voorbehandelt, daarna met mijn nieuwe stoomschoonmaker weer schoongemaakt.
De verfhandel was zo lief de primer al voor te kleuren, die zit er nu op. Het resultaat is nu al vele malen beter dan al die jaren linoleum, en de rode (ja echt, hij word rood) zit er nog niet eens overheen.
Vanavond al doe ik de eerste laag en morgen de tweede laag vermengd met antislip.
Het word weer prachtig in de keuken.

ameland vorige week

Al weken wilde ik naar Ameland, was er dit jaar nog niet 1 keer geweest!
Er naar toe is meestal geen probleem. Je hoeft alleen maar rekening te houden met het wantij onder Terschelling, daar ga je gewoon met hoog water overheen op het juiste tijdstip. Dat betekende dat wij vanmorgen al om 6 uur vertrokken uit Terschelling. Er waren zelfs genoeg mensen wakker om de zeilen te hijsen. Prachtig voor het lapje en voor onze collega's uit voer ik samen met de Dankbaarheid door de Oosterom. op een paar gasten na, kroop iedereen weer fijn in zijn/haar bedje, maar bij de blauwe balg aangekomen besloot ik toch maar iedereen weer wakker te maken om naar de zeehondjes te kijken. En zo zaten ze heel stilletjes in hun pyjama aan dek om naar die pracht van een zeehondengroep te kijken.
Daarna hebben ze ook de bezaan nog even gehesen en konden we het laatste stukje onder Ameland nog mooi tegenstrooms zeilen.
Langzaam liep de haven vol met collega's die allemaal een plekje kregen van een rondvarende havenmeester, ook hier heeft de voortuitgang toegeslagen, er was zelfs een marifoonkanaal aanwezig.

SKS

Door drukte en technische pc probleemjes deze week nog niets gepubliceerd. Ergens heb ik een stukje opgeslagen over Ameland, maar het lukt nog niet om het te publiceren, als het alsnog lukt dan komt dat nog dit weekend.
Ondertussen speel ik gastvrouw op de Dankbaarheid. Deze ligt in Stavoren als ontmoetingsplaats voor het skutsje van Joure. Vandaag is de zesde wedstrijd van het skutjesilen, maar net als de voorgaande 2 jaren gaan de IJsselmeer wedstrijden niet door wegens te harde wind. En het waait niet eens windkracht 6, dat noemen zich profi's! De charterschepen in de spoorhaven gingen er gewoon uit vandaag en zeilen nu door het SKS parcour. Ook jachtjes varen erdoorheen op het fokje. Maar de SKS vloot ligt gewoon binnen de sluisen op een enkeling na die ging proefvaren.
Maar het zonnetje schijnt, de drank vloeit rijkelijk, de broodjes worden uitgeserveerd en de discussie over zeilen en de skutjes laait hoog op.
Alleen versta ik er zo weinig van, want het zijn wel allemaal Friezen.

overstag

Vandaag liggen we in het pittoreske Workum. We hebben de hele dag op het IJsselmeer gekruist, met een fijn windkrachtje 3 tot 4.
Het was prachtig zonnig weer en de groep genoot er van, maar ze begrepen alleen niet dat we echt meer dan 4 mensen nodig hadden om overstag te gaan. Na 2 overstagjes toch maar even de hele club bij elkaar gehaald en verteld dat ze toch echt nodig waren om ons einddoel te bereiken.
Daarna was het gelukkig geen enkel probleem meer. Ik had het natuurlijk ook kunnen negeren, maar ik ben ervan overtuigd dat scholen er juist voor kiezen om dit soort reizen te doen om de scholieren wat bij te brengen over teamgeest en verantwoordelijkheid te nemen en te delen.
En ik merk dat we daar meestal wel in slagen en dat de groepssfeer er in ieder geval nooit slechter door word.
Ook leuk om te zien dat vaak de jongelui die wat stiller zijn, het meest genieten van het meehelpen en vaak helemaal opbloeien.

eten

Vrijdagmorgen, nam onze groep hartelijk afscheid en willen absoluut volgend jaar terug komen.
Aangezien Peter al 20 jaar deze reis organiseert, beschouw ik dat als een groot compliment.
Er is niets fijner dan mensen die regelmatig terugkomen, alles verloopt dan veel soepeler. Niet alleen kennen ze de weg op het schip, maar deze mensen worden bijna vrienden, waardoor je het onhandige kennismaken kunt overslaan. De groep voelt zich de volgende keer gelijk thuis en ik voel me gelijk opgenomen in de groep.
Na 21 jaar met nieuwe gasten te hebben gewerkt, vind ik de eerste dag nog steeds lastig. Het liefst zou ik een paar dagen rustig aan ze wennen en alles de tijd geven, maar aangezien ze er maar zo kort zijn, moet dat altijd veel sneller.
En dus geef ik mezelf altijd maximaal 1 dag om het rustig aan te doen, maar daarna wil ik er toch echt wat meer betrokken bij raken.
Het makkelijkste is dan om met de groep mee te eten. Voordeel is dat ik dan niet zelf hoef te koken, maar het bijkomend nadeel is, dat het niet altijd even lekker is en ik de laatste weken droom van groente (mmm broccoli). Vooral schoolgroepen hebben niets met groente en de leraren beginnen er niet eens aan.
Mijn goede voornemens voor de komende weken is dan ook zelf te gaan zorgen voor een lekkere salade of zo en die gewoon mee te nemen aan tafel.
Ben alleen bang dat ik de kokers beledig, dus daar zal ik nog een leuke draai voor moeten vinden.

helikopter

Vandaag een korte reis van Terschelling naar Vlieland. We kwamen mooi uit het ursusdokje vandaan, zelfs het luxe jacht hoefde niet aan de kant. Voor het schuitengat hadden we grootzeil en fok bijgezet en met ruime wind zeilden we naar het franse gaatje om over de banken naar Vlie te gaan. Om 1 uur waren we al voor de haven.
In de haven nog even opruimen, stroomdraadje enzo. De eerste kinderen sprongen al aan wal en Mathias een begeleider ging hen achterna. Even later was hij alweer terug en stapte op de zwaardklamp om aan boord te klimmen.
Ongelukkig genoeg gleed hij uit en viel tussen wal en schip, met zijn achterhoofd op de kade. Snel werd hij er weer uitgevist, maar hij had vreselijk pijn in zijn hoofd en begon van schrik te bibberen. Voor de zekerheid een ambulance gebeld. Deze bracht hem naar de huisarts die geen diagnose kon stellen en hem naar Leeuwarden wilde hebben om het zekere voor het onzekere te nemen. En zo kwam het dat Mathias en onze bobo Peter met de SAR helikopter naar het MCL in Leeuwarden werden gevlogen. Om 5 uur kwam het verlossende telefoontje, Mathias had geen blijvende schade maar wel een flinke hersenschudding. Hij mocht zelfs weer mee naar huis. Tinneke van ons TSC kantoor haalde ze op en bracht hen naar de veerboot. En om kwart voor 9 worden ze straks als helden van de veerboot gehaald door de hele groep.
Gelukkig liep dus alles goed af, maar zo zie je maar weer een ongelukje zit in een klein hoekje. Maar met een SAR heli mee mogen is gelukkig wel weer een geweldig avontuur.

havenmeester

Jeetje, alweer een week voorbij. Moet eerlijk zeggen, dat ik vorige week een beetje moe was van al het varen, ik bedoel gewoon lichamelijk moe. Was de afgelopen weken aardig fanatiek en dus best toe aan een vrij weekend.
Maar gisteren was ik weer helemaal opgeknapt en kon een leuke jeugdgroep welkom heten aan boord. In Duitsland heb je veel vrijetijds groepen, vooral vanuit de kerk. Peter is het opperhoofd en hij heeft 4 vrijwilligers mee en 22 jongeren, waarvan een zesstal licht gehandicapt. Maandag wilden we eigenlijk naar Texel, maar de wind en golven zaten wat tegen en aangezien er dus een paar jongelui niet zo'n goede coördinatie hebben, besloten we halverwege om het plan om te gooien en eerst naar Workum te zeilen.
Vanmorgen zijn we met een zesje vertrokken naar Terschelling, alles was prachtig bezeild en we waren al om half vier voor de haven. Daar was een komisch drama bezig. De 2 gewone havenmeesters waren afwezig, en hun vervanger nog niet helemaal ingewerkt. Veel schepen werden naar de verkeerde plaats gedirigeerd wat tot vele protesten leidde, waarop ze weer een ander plekje kregen toegewezen, die ook al weer aan een ander was beloofd. Een kakofonie op de marifoon van mensen door elkaar. En in al die drukte liep ook nog eens een groot schip vast midden in de haven, wat tot een ware opstopping leidde.
Ondertussen kreeg ik een plaatsje toegewezen, waar ik normaal nooit lig, maar wel graag heen wilde. Maar een voorganger wilde daar ook graag heen. Met z'n tweeën vol gas en luid mopperend stoven we naar het beoogde plekje (het alternatief was de laad en los kade). Bijna gelijk kwamen we aan, maar Bertus won, dit liet ik natuurlijk niet op me zitten en legde hem er pardoes naast, tot grote schrik van een prachtig jacht, die de kop van de Wilhelmina op zich af zag komen en haastig met een grote bal aan kwam rennen. Alles verliep natuurlijk prima en ook Bertus had wel schik in al dat gekrakeel. Leuk was dat na een half uurtje de havenmeester op de marifoon zich verbaast afvroeg waar wij beiden nou gebleven waren.